Vincent van Gogh…

Al jaren ben ik een beetje gefascineerd door Vincent van Gogh. Waarom?? Tsja, moeilijk te zeggen. Misschien omdat ik zelf in de Vincent van Goghlaan woon?  Omdat ik er een paar fotoboeken van in de kast heb staan? Omdat ik tijdens een bezoek aan het Van Goghmuseum het boek  “De brieven van Vincent ….”   kocht omdat thuis eens lekker te lezen? (niet doorheen te komen overigens).Van collega’s mocht ik ooit een cadeautje uitzoeken. Dat werd de poster van Caféterras bij nacht ofwel Terrasse du café le soir, Place du forum in Arles. Een mooie lijst erom en hij hangt sindsdien thuis aan de muur te schitteren.

Als vrienden weten dat je een beetje geïnteresseerd bent in deze schilder zijn er natuurlijk presentjes genoeg waarmee jij blij gemaakt wordt. Een mooie fles met 2 van zijn schilderstukken erop, een kaarsensetje in de juiste Van Goghkleuren,  een geweldig magazine VINCENT. Je leest een aantal boeken over hem.  Een paar zonnebloemen in een vaas. Luisteren naar Starry, starry night.       Vakantie in Frankrijk in de Provence is natuurlijk ook smullen. We “doen” de Van Goghroute in St. Remy-de-Provence. Man oh man, wat is dat geweldig (als je er van houdt uiteraard).  Arles in het Franse land heeft zijn eigen van Goghwandelroute. Volg de gemarkeerde tegels,  lees de infoborden en kijk naar de objecten die hij schilderde. Grandioos, zeker als je bij Caféterras bij nacht staat.   Je leest een aantal boeken over zijn leven en werken. Verder kijk je natuurlijk naar films over hem en naar de TV-serie een huis voor Vincent. Uiteraard de 4 DVD ’s met hoofdrolspeler Berry Atsma besteld met bijbehorende ‘making of’, 25 prentkaarten, leesboekje. Heerlijk als zo’n pakketje binnenkomt.  We organiseren nog een Van Gogh-avondje voor familie die destijds de TV-serie niet kon volgen, en zelf weer lekker meekijken.  De jaarlijkse familiedag ging naar Nuenen. Te voet en per fiets een puzzelrit over het leven van Vincent daar oplossen is eveneens geweldig leuk en leerzaam. Af en toe via Wikipedia een beetje bijspijkeren. Mogelijkheden genoeg om in Van Gogh te blijven.

Al langer liep ik met de gedachte: ik wil een beeld van Vincent in de hal. Maar dat staat niet in elke winkel in de etalage.  Als ik ‘m dan eens zelf boetseer? Wel zo ongeveer het moeilijkste wat er is… Onverwachts vraagt een ex-collega: is boetseren niets voor jou? Uh? Dat heb ik  25 jaar geleden een paar seizoenen gedaan onder de bezielende leiding van kunstenaar Orhan Otay. Daarna nooit meer. Nee, dat kan ik niet. Maar wij helpen je hoor. Dus toch gedaan. Een half jaar lang elke twee weken zitten knutselen aan Vincent.  MOEILIJK!!! VRESELIJK. Er zijn geen foto’s van die man! De helft van de tijd ging ik naar huis met het idee hij lijkt nog voor geen meter, alleen als ik er een oor afhaal komt misschien iemand op het idee. Eerlijk is eerlijk, ik heb fantastische hulp gehad. Pas tegen het einde, toen een onverwachte bezoekster tijdens het boetseren zei: goh hij lijkt wel een beetje op van Gogh, werd het iets leuker. Uiteindelijk is hij afgemaakt (of ben ik gestopt?) en gebakken in de oven.  Toen hij daar uit kwam zei iemand: hé, da’s Vincent. En dat is natuurlijk wel  geinig.

Ik heb hem een hoed opgezet, dan is hij herkenbaarder;  hij heeft wel twee oren. En ja, in onze hal is hij is meteen “thuis” .  Hij hoort erbij. Ik plaats een foto op Facebook en vraag “wie is dit”? In no-time stromen de reacties en  likes binnen. Dat is het pas echt leuk!

De kerstkaart…..in of uit beeld…..

Tot voor enkele jaren terug werd er in de eerste helft van december altijd stevig over de kerstkaart nagedacht. Koop ik ze, maak ik ze zelf, wordt het een foto die geprint moet worden?
Zelf maken heb ik misschien een of twee keer gedaan; veel te veel fröbelwerk. Dat is niet voor mij uitgevonden. Uiteraard had ik altijd grote bewondering voor diegenen die ze wel zelf maakten. Van modern tot klassiek, petje af. Uren van noeste arbeid en geduld moeten daar in zitten. De kaart met afbeelding van kids onder de kerstboom vond ik altijd een beetje sneu voor die kinderen. Als ze die jaren later terug zien zijn ze dan nog net zo blij als ze op die foto kijken? En oh ja, de envelop werd met de hand geschreven en natuurlijk een kerstzegel erop. Dat scheelde toch mooi in de portokosten; ja tante Pos dacht nog mee toen.
Met de opkomst van gebruiksvriendelijke publicatieprogramma’s op de PC werd het al wat anders. Hier werd een foto gekopieerd en daar een tekst gepikt en met een beetje fantasie maakte je er zelf een persoonlijke boodschap van. Van zwart/wit naar kleur, gouden of zilveren randjes, aan voor en/of achterkant bedrukt. Het werd steeds geavanceerder. Er werd een losse envelop gekocht en oei, sommigen deden er een geprinte adressticker op. Werd al een beetje onpersoonlijk.
Toen kwam de digitale kerstwens opzetten. Eerst in het zakelijk verkeer en vervolgens privé.  Digitale foto’s, filmpjes, muziekjes eronder , alles werd per email verzonden. Een paradijsje voor de creatievellingen op dit gebied. Je stond er af en toe versteld van.
En nu, nu zijn we inmiddels in de wereld van facebook etc. aanbeland. Tante Pos wordt voor een groot gedeelte overgeslagen. Snel een foto van de boom, een kerststuk- of bal, een hoekje van de tuin, een tekst erbij met de beste wensen en hup versturen maar. Alle vrienden en weet ik wie nog meer kunnen ‘m zien dus je kunt niemand meer vergeten.
Toegegeven ik ben zelf van de eerste groep die de gouwe ouwe kerstkaart verving door een digitale wens, want het is zo lekker makkelijk. In een avond is alles afgewerkt.
Maar het is oh, zo leuk als de post toch nog een echte kaart in een met een mooi handschrift geadresseerde envelop in de bus kiepert. Van wie zou die nu zijn?
Hij krijgt een mooi plaatsje in de standaard en daar blijft hij een paar weken staan. Bij al die anderen want er zijn toch nog best wat mensen die hetzelfde hebben gedaan. Een leuke kaart met een persoonlijke wens verzonden per post.
Houden we die erin of wordt het klassiek?

De Sinterklaasactiviteit…

Onze triatlon/loopvereniging heeft een activiteitencommissie waar ik deel van mag/moet uitmaken. Dat betekent een paar keer per jaar iets organiseren wat voor jong en oud toegankelijk is, de training niet al te erg verstoort en waar als het kan toch “beweging” en iets van onderlinge strijd in zit. De Sinterklaasactiviteit is een van die dingen. Er worden iets voor 5 december op de atletiekbaan wat spellen georganiseerd niet te moeilijk, niet te zwaar en niet te lang.
Zo stonden deze week na een paar rondjes warmlopen zo’n kleine 40 leden te trappelen om aan de slag te gaan. De groep werd in teams van ongeveer gelijke sterkte (man, vrouw, kind, jong, oud) verdeeld. Nog enkele geblesseerden en/of familieleden als jurylid toegevoegd en Het Feest kon beginnen.
En waar er zo heel af en toe mensen zijn die er tijdens de training de (hardloop)kantjes wel eens af willen lopen ontwikkelt zich op zo’n avond een ware competitiestrijd.
Er wordt met kruiwagens ballonnen gecrost, er worden geblinddoekt pakjes in een schoorsteen gekieperd, na een gewonnen sprint verschillende quizvragen beantwoord. Bij gebrek aan een echt gevaarlijk dak, worden pakjes onder een camouflagenet door “bezorgd”, ballen worden met echte Zwarte Pieten zakken (op)gevangen en de speciaal voor deze avond in elkaar getimmerde, noem het maar sjoelbakken worden vakkundig met jeu de boules ballen aan flarden geknald, zo hard en fanatiek wordt er gegooid.
De belachelijke Zwarte Pieten discussie is hier helemaal geen issue; sterker nog, dit is een apart onderdeel. Trap op, trap af hollend worden kleding en schminkspullen verzameld en jawel, Zwarte Piet wordt “aangekleed”. In eerste instantie is het de bedoeling van elk team 1 persoon zwart te maken, maar gaandeweg de avond lopen er steeds meer zwartjes rond.

Het eindspel is het Oudhollandse Touwtrekken. Een afvalrace van team tegen team. En hoezo fanatiek?. De hakken in de grasmat, de blaren op de handen, schreeuwen, grommen, zelfs oerkreten komen boven. Touwtrekken kan tenslotte iedereen. De gemoederen lopen hoog op, iedereen wil winnen. Tsja winnen, waarom, waarvoor? Er vallen geen prijzen te winnen. De puntentelling komt later in het clubblad evenals de foto’s . En voor de uiteindelijke winnaars is er de eeuwige roem.

Na afloop is er voor iedereen warme chocolademelk, een chocolade letter en een zakje pepernoten.
Voor een enkeling nog een paar zwarte vegen op het gezicht want de schmink moet op.
Sommigen lopen al lekker pepernoten te knabbelen of zijn aan de chocolade letter begonnen. Gezamenlijk wordt alles opgeruimd en weer ingepakt voor volgend jaar. Een aantal spellen zijn in de loop van jaren traditie geworden. Wat goed is moet je behouden.
Zo ook de Sinterklaasactiviteit EN Zwarte Piet!

Ieper en WO I, waarom, waarvoor…

Interesse in geschiedenis is er altijd geweest. Maar afgelopen zomer heb ik een paar boeken gelezen die hoofdzakelijk over WO I en dan vooral over België gingen. Daar kwam toevallig nog eens bij dat ik via de leesclub een boek* las wat zich grotendeels in de periode 1914 – 1918 in Ieper en directe omgeving heeft afgespeeld. Al veel langer stond een bezoek aan deze streek op het prioriteiten lijstje maar nu moest het er toch maar van komen.  Met enkele familieleden togen wij onlangs dus richting Ieper. Vooraf nog goed georiënteerd wat waar te zien is en toen al moeten vaststellen dat alles in 2 dagen zien niet zou lukken. Dus een keuze gemaakt uit de meest “populaire”/interessantste dingen.
In Ieper aan de Grote Markt bezochten we uiteraard het In Flanders Fields Museum gevestigd in de vroegere Lakenhallen en het belfort. Dit geeft een prima overzicht van het totale front in deze 4 verschrikkelijke jaren. Ieper is toen met de grond gelijk gemaakt; na de oorlog werd veel hiervan hersteld en heropgebouwd in de oude stijl. Zo ook de voormalige St. Maarten’s kathedraal waarin nu weer enkele religieuze kunstwerken die destijds werden gered. Het stadhuis en de horecapanden met de prachtige gevels en het Gerechtshof. De Engelsen bouwden in Ieper de St. George’s Memorial Church met gedenkplaten, vlaggen en meubilair die herinneren aan de Engelse gevallenen.
De streek, de Westhoek, heeft 9 Belgische, 9 Britse, 3 Franse en 4 Duitse begraafplaatsen waaronder veel graven met “unknown soldiers” en veel massagraven; in totaal liggen alleen al in de Westhoek meer dan 500.000 slachtoffers begraven. Ze kwamen overal vandaan.
Wij hebben Tyne Cot Cemetery, Soldatenfriedhof in Langemark, l’Ossuaire français, Essex Farm en Lone Tree Cemetery en Begraafplaats Vladslo bezocht. Van de 14 musea en bezoekerscentra in de omgeving bezochten wij Memorial Museum Passchendale (veruit de beste), Hill 60, Museum aan de IJzer, Spanbroekmolenkrater en farm cemetery. Allemaal even indrukwekkend en schokkend eigenlijk. We hebben er zo weinig over gehoord vroeger op school of van familie. Wij, Hollanders, zijn niet opgevoed met verhalen over WO I. Nederland was neutraal wat nog niet wil zeggen dat alles ok was wat we deden. **We liepen door de loopgraven, keken naar authentieke beelden van deze verschrikkelijke Groote Oorlog, we schuifelden door bunkers, een ondergronds ingericht hospitaal en verbindingspost. We zagen oorlogskleding, foto’s en brieven van het front, oorlogstuig als tanks, kanonnen en geweren en schoppen en gasmaskers. En heel veel munitie, bommen en granaten in alle mogelijke maten en uitvoeringen.
Elke stad en elk dorpje kent zijn eigen triest verhaal en heeft zijn eigen herdenkingsmonument. Daarvan hebben we heel veel foto’s gemaakt zoals o.a. The Brooding Soldier, De Dodengangen loopgraven bij kmpaal 16 aan de IJzer in Diksmuide, Den Engel van het Franse Monument Kemmel en op de Lettenberg.
Natuurlijk hebben we ook lekker Bourgondisch Belgische gegeten en gedronken. Het was tenslotte een beetje vakantie. Maar het meest speciaal was toch de Last Post ceremonie aan de Menenpoort in Ieper. Al sinds de onthulling van dit oorlogsgedenkteken in 1927 wordt hier elke avond om 20.00 uur deze ceremonie gehouden. Echt elke dag. Vaak worden er kransen gelegd en zingt een koor. Alles strak geregisseerd. Zo indrukwekkend! Een must-see.
Het waren twee onvergetelijke dagen waarin we heel veel hebben gezien, gelezen en geleerd.  En al hadden we een hele week gehad dan hadden we nog niet alles kunnen bezoeken. Er is zoveel wat nog herinnert aan wat er in die 4 jaar is gebeurd.  Het waarom en waarvoor vraag je je af maar dat is honderd jaar na dato waarschijnlijk voor nog steeds niemand duidelijk.

En de klok die ging van …bimbam…..

 

Na vele jaren achtereen in Frankrijk, kozen we zit jaar voor een campingvakantie in Italië.
Behalve de grootte van de staanplaats en de prijs daarvoor zou er, dachten wij, niet zo heel veel verschil inzitten. Onze doelstelling, fietsen in de bergen, beetje luieren, boekie lezen, lekker eten en drinken, rust, rust zouden we daar ook wel vinden. Gewoon eens een andere omgeving; verandering van spijs doet eten. Voorwaarde was een kleine camping en die vonden we redelijk eenvoudig. Gezellig familiebedrijfje, grote luxe in het sanitairgebouw, tot aan een whirlpool, sauna etc. etc. toe. Bij de ontvangst kregen we ook nog een “kortingsbonnenboekje” voor veel activiteiten in de directe omgeving en zelfs een vrijkaartje gratis reizen met de trein in het hele gebied. Dat de trein vrij kort langs onze camping kwam was geen probleem, het was een stille trein een keer per uur en we zouden er regelmatig gebruik van maken.
Na een voorspoedige reis waren we vrij snel geïnstalleerd en daar dronken we alvast een borrel op. Vreemd eigenlijk, zit je in Zuid Tirol, maar dat ligt in Noord Italië. De oorsprong hiervan voert terug tot na de Eerste Wereldoorlog. Teruggaan in de geschiedenis leert dat het gebied in de 8e eeuw tot Beieren behoorde. In de 14e eeuw tot de Habsburgers, Oostenrijk dus. En na de Eerste Wereldoorlog (1919) werd het bij Italië ingedeeld. Omdat het grotendeels Oostenrijks bleef “handelen” werd het tijdens het bewind van de Italiaanse Mussolini tot het “ Italiaans” gedwongen. Zo werden bv. plaats- en straatnamen en zelfs grafzerken “ver-italiaanst”. Tot op de dag van vandaag is het Duitse echter in de meerderheid; 66% spreekt het, tegen 25% Italiaans. En een klein gedeelte spreekt Ladinish (4%). De bewoners voelen zich ook nog steeds Oostenrijker. De Leder Hose en het Dirndl jurkje doen het nog steeds goed.

Tijdens onze fietstochten in de komende weken zouden we ons nog regelmatig verbazen over deze kleine “taalstrijd”.die je overal langs de weg tegenkomt. Südtirol is gelijk aan Alto Adige. De Retchensee is hetzelfde als Lago di Resia, Őffnungszeiten en Orario d’apertura verschilt niet van elkaar, een plaatsje heet Wolkenstein of te wel Selva en de Stilfser Joch is gewoon De Stelvio.
We hebben ons erover verbaasd en er grapjes over gemaakt maar het gaat gewoon goed samen.
In een ding was er geen Oostenrijks – Italiaans onderscheid. Alleen maar een groot verschil met een Nederlands katholiek gebruik.       Het luiden van de klokken.
’s Morgens om zes uur werd allereerst vier maal een klok geluid en vervolgens een andere klok die met een iets zwaarder geluid zes sloeg. Om 06.15 uur kwam er een bimbam, om 06.30 uur twee bimbams en om 06.45 uur drie.
En dan om 07.00 uur eerst weer vier maal de ene, vervolgens zeven maal de zwaardere en dan tweeëntwintig keer een derde klok die iedereen wakker luidde.
Van 07.00 tot 08.00 uur alleen elk kwartier , een, twee of drie keer bimbam en opnieuw vier en acht maal op het hele uur. Tot 09.00 uur werd dit herhaald maar om negen uur opnieuw uitvoerig (22x) klokkengelui. Zo ook om 12.00 uur en ’s avonds om 07.00 uur. Dit zo dag in dag uit met nog een paar extra series op dagen dat er naar ons idee een begrafenis en/of bruiloft was en uiteraard in het weekend nog enkele extra sessies. De koster heeft het er maar druk mee.

Tsja en BIMBAM laat zich nou eenmaal niet in Oostenrijks of Italiaans of Ladinish of zelfs Nederlands vertalen. Iedereen verstaat het. Mooi land dat Südtirol…..uh…..Alto Adigo. BimBam.

 

Koning Voetbal regeert

De aanloop naar een WK Voetbal kenmerkt zich in de media veelal met voorbeschouwingen, terugkijken op vorige WK’s, voorspellingen, aftellen van dagen en in de allerlaatste periode in uren (!) tot het echt begint, etc. etc. Op een gegeven moment wordt dat zo veel en zo vaak dat je geen radio of TV meer kunt aanzetten of “UT” gaat erover. Ik ben zeker niet anti, maar moet helaas bekennen dat er dan toch wel eens momenten zijn dat ik denk, laat ZE in hemelsnaam de eerste 2 wedstrijden verliezen. Dan zijn de critici opgelucht zo van zie je nou wel en dan zijn we tevens van dat koffiedikkijken en, eerlijk is eerlijk, een hele hoop “gezwetst” af. Tsja, ik weet het, lelijk gedacht van mij zo af en toe, maar het is niet anders. Maar als dan de eerste Oranjewedstrijd wordt gespeeld en die verloopt zoals dit keer tegen Spanje, ja, dan ga ik ook om. Tijdens de eerste helft nog wat scepsis maar als er toch 5 doelpunten uitrollen ben ik ook niet meer te houden. Zie ik alweer gekleurd denk ik. Dan nemen we nog een extra glas of glaasje, een snack meer of minder doet er opeens niet meer toe (lijnen doen we ff niet meer), proberen afspraken te maken met vrienden om toch vooral de komende wedstrijden gezamenlijk te kijken. Kortom kijken handelen via de gekleurde bril, in dit geval dus een Oranje. Alle krantenartikelen worden gelezen, TV programma’s kritisch gevolgd, het lijkt zelfs af en toe of we er verstand van hebben. Louis van Gaal is toch niet zo verschrikkelijk als ik dacht, de voetballers zelf zijn echt wel talenten zo af en toe, en dat ze een kapitaal verdienen, ach, ze geven ons toch ook veel plezier. Even kunnen ze geen kwaad doen. En zelfs onze koning en koningin zitten op de tribune dus je kunt er gerust voor uitkomen dat je graag kijkt!

In de winkels met oranjespullen kom dan ik ook niet helemaal ongeschonden naar buiten; soms in de vorm van oranje tompouzen of soezen, een leuk oranje T-shirt, oranje vla, oer-hollandse worteltjes, een kaarsje. Leuk toch zo’n periode.   En spannend zodra de poulewedstrijden achter de rug zijn. Als we toch maar niet tegen die… of die… hoeven want dan liggen we er zo uit. Nee, dan liever tegen die….

Eigenlijk (eigenlijk) allemaal te gek, kuddegedrag noemen we dat. Samen kijken, samen juichen, samen eten, samen facebooken, samen twitteren. Grote saamhorigheid. Gezellig zo’n WK periode, zolang ZE tenminste winnen.

 

Gelukkig hebben we meer verstand van……

Na een bioscoopbezoekje samen met vrienden nog even nababbelen in een bruin café…  Wat is er leuker dan dat? Zo gezegd, zo gedaan.

We vinden meteen nog een tafeltje voor vier in een lekker beschut hoekje van de kroeg. De ober komt de bestelling opnemen en de dames bestellen allebei een rode port.  “Welk merk wilt u?”,  vraagt de ober. Hij noemt en passant 4 merken rode port op.  Nou, geeft u mij maar een Tawny en voor mij graag een Ruby”.  “ Prima, komt er zo aan”.

Het duurt ietsje langer, het is druk in de zaak. Dan komt een collega serveerster met de drankjes naar ons tafeltje. Een pilsje, een cola voor de BOB en twee rode port. “Welke is de Tawny en welke is de Ruby?” vragen wij in koor. Het meisje blijft naar ons idee opvallend cool en zegt: “dit is de Tawny en dat is dus de Ruby”.  OK prima,  wij zien aan de buitenkant niet zo een twee drie het verschil. Na te hebben geproost en een eerste slokje kijken we elkaar aan. Gelijktijdig zeggen we: “dit is niet mijn “huis”merk hoor.  Ze heeft ze gewoon zomaar neergezet”.  Ach, klein foutje van de bediening. Wij zijn niet moeilijk en ruilen gewoon van glaasje en genieten verder ieder van ons eigen portje.

Na wat babbelen en nippen lusten wij er nog wel een. Even de bediening aanklampen. Een voor ons nieuwe serveerster noteert, van alles hetzelfde aub,  dwz een Tawny en een Ruby.  “ Prima komt eraan”.  Wij kunnen vanaf ons tafeltje achter de bar kijken en zien de beide portjes ingeschonken worden. Heel duidelijk uit twee verschillende flessen en  ze worden op een dusdanige manier op het dienblad gezet dat de serveerster geen fout kan maken met het uitserveren. Deze keer krijgen we echt het bestelde merk. Opnieuw proosten we, nemen weer een slokje en dan…  Dan proesten we het uit!

De smaak is precies hetzelfde als die van ons eerste rondje.  En wij maar denken dat de serveerster fout zat. Echt niet. Wat zijn wij…………., zeg!  We ruilen opnieuw van drankje en genieten lollig verder. Want dat worden we er wel van.  Gelukkig hebben we meer verstand van…….   Ja waarvan eigenlijk?

What makes the blue jeans…

Onlangs een bezoek gebracht aan de Blue Jeans tentoonstelling in Utrecht. Een damesonderonsje dit keer. Er waren in het museum wel enkele mannen aanwezig maar de dames waren toch zwaar in de meerderheid. Wel een gemêleerd gezelschap qua leeftijd. Van half twintig tot de bridgeclubbrigade van rond de vijfenzeventig. En vooral deze laatste groep had zich natuurlijk in jeans gehuld al dan niet met “makkelijke”schoenen (zeg maar gerust steunschoenen) eronder. Dit schoeisel doet toch een beetje afbreuk aan die geweldige jeans of in de Hollandse volksmond spijkerbroek. Geen ander land vertaalt het, wij wel. Nergens worden dan ook zoveel jeans per hoofd van de bevolking gedragen als bij ons.

De tentoonstelling geeft de geschiedenis heel mooi weer vanaf de 17^e eeuw tot nu toe. Van oersterke werkbroek tot elegante pret a porter / haute couture anno 2012. En daar zit heel wat tussen. D.m.v. foto’s, prachtige wandversieringen, aangeklede poppen, lappen stof, schilderijen en modellen in nieuwe en tot op de draad versleten exemplaren, alles is er.

Met natuurlijk de versterkende klinknageltjes (of zonder), met ritsen of met knopen, met lederen en papieren etiketten, gestikt of gelijmd, bedrukt of uniekleur, strak of wijd, simpel draad of gekleurd borduursel erop, sjiek, elegant of met gaten en franjes. Hij wordt gedragen in de mijnen, tijdens rodeo’s, als trouwbroek en tuinbroek, als uniformiteit en als individualisme en als uiting voor rebellie en sexappeal. De jeans is overal inzetbaar. En niet alleen als broek maar ook als blouse, rok, jas, tas, portemonnee, hoed, pet, haarband en talloze sierraden. Wie wil kan zich van top tot teen kleden in jeans.

Prachtige foto’s van modekoningen, hippe ontwerpers, van baby’s en bejaarde presidenten; jeans, jeans en nog eens jeans.

Ook het productieproces van de vezel, via weverij en verven tot soms zandstralen komt aan bod. Niet altijd even fraaie methodes waarbij milieu (enorme hoeveelheden water en chemicaliën) en mens niet gespaard blijven. Om vervolgens het confectioneren van het uiteindelijk 5-pocketmodel niet te vergeten. Alvorens de kleding in onze shops ligt is er nogal wat gepasseerd. En vaak dragen diezelfde mensen jeans geproduceerd via hergebruik van onze oude jeans. Letterlijk en figuurlijk een tweede leven. Hoe raar kan het lopen. Ook dit gebeuren komt via foto’s en films bij je binnen.

Niettemin is de jeans niet meer weg te denken. Voor de echte freaks is er zelfs een werkplek gecreëerd waar je je kunt uitleven. Stoffen en naaimachines, ja zelfs accessoires zijn aanwezig en wie de creativiteit heeft om toch weer iets anders, nieuws te verzinnen in en rondom jeans is van harte welkom en kan aan de slag. Ode aan what makes the blue jeans…..  En daar hebben al heel wat mensen hun energie in gestoken.

Candlelight diner

Altijd leuk om voor vrienden te koken. Normaal gesproken ligt er altijd wel een lijstje met vrienden die (nog) uitgenodigd worden. Zeker in de winterperiode mag ik graag in de keuken mijn kunstje doen. Alleen de voorbereidingen al. Wat zullen we eten?? Wat hebben zij hier de vorige keer op of wij bij hen, want het moet nu natuurlijk iets anders zijn. Hoeveel gangen? Moet er een beetje zelfwerkzaamheid bij of worden ze compleet bediend als waren ze echt “uit eten” in een restaurant?

Als eenmaal duidelijk is wat wel en niet bij elkaar past, dus wat het gaat worden,  kan de boodschappenlijst gemaakt worden en de wijn erbij gezocht.Vervolgens  nog even noteren wat waar in uitgeserveerd gaat worden en welk bestek en glaswerk. Dan de kookboeken en de internet kooksites  raadplegen en een zo logisch mogelijke bereidingsformule maken. De meeste dingen moeten vers dus dat wordt pas de laatste dag de boodschappen doen. Met drie winkels ben je er meestal wel. Vaak vraag je je alles overziend af krijgen wij dit allemaal op? Al vroeg in de middag dek ik de tafel. Niets staat als je binnenkomt zo gezellig als een mooi gedekte tafel; dus dat moet de gasten meteen opvallen. Blinkend serviesgoed, veel bestek en fonkelend glaswerk; een menukaartje en een bloemetje doen de rest. Dan snel de keuken in. Wat voorbereid kan worden  gebeurt als eerste en de planning voor wat tussendoor moet, wordt gemaakt. Alles in de goede volgorde klaarzetten en leggen. De bedoeling is natuurlijk wel dat je de eettafelgesprekken een beetje mee kan volgen. Dus leve de “open” keuken maar er zijn wel grenzen. Rommel mag niet zichtbaar zijn en een klein ongelukje of wat knoeien tijdens het opscheppen op de uitserveerborden moet natuurlijk ook niet aan de grote klok gehangen worden. We blijven tenslotte allemaal mensen en wat niet weet wat niet deert.

En bij een wat langer (lees: meer gangen avondje) gaat in de tweede helft, dus na de spoon, de alcohol ook meewerken. Of tegenwerken, het is maar hoe je het bekijkt! Normaal gesproken stijgt de stemming evenredig aan het vollere gevoel wat men krijgt. Opvallend is ook vaak dat de eters dan in een wat mildere humeur komen. Politieke tegenstellingen worden minder scherp;  dingen die anders schandalig worden gevonden zijn nu hooguit minder fraai en zaken die aanvankelijk eerst zwart en wit gevonden  werden, raken grijs gekleurd. Ja, ja, de liefde gaat volgens mij echt door de maag.

Als het dinertje erop zit, is meestal ook de achtergrondmuziek wat milder en minder hard. En als tenslotte de koffie met likeur op tafel komt zijn we een grote familie met het gevoel: Wat hebben wij het toch goed! (voor mekaar) En dat is natuurlijk ook zo; komende week een beetje calorieën tellen want ja die doen natuurlijk ook mee.  Wat extra sporten dat is sowieso een aanrader. Komt ook weer goed…

En het aller-leukste is dat  je een andere keer weer ergens anders mag aanschuiven;  even de agenda checken, wie en wanneer komen er volgend keer eten of zijn wij nu zelf weer aan de beurt?

De moskee

We wilden met collega’s onder elkaar iets leuks, iets cultureels doen. Na wat gemail en geprik kwam er zowaar op redelijk korte termijn een datum uit die iedereen schikte. Meteen genoteerd natuurlijk. Wat we zouden kunnen doen? We vragen een rondleiding aan in de (nieuwe) moskee in onze woonplaats. Dat zal een uurtje duren en daarna lekker wokken met z’n allen. Nou hartstikke mooi; alleen ga je ook niet zo makkelijk op zo’n moskee af en nieuwsgierig ben ik nou eenmaal altijd. Daags tevoren nog enkele collega’s gezien en duidelijk afgesproken om 16.00 uur bij de moskee verzamelen. Nou, als het mooi weer is ga ik lekker op de fiets kunnen we ook nog een borrel drinken.

Een klein half uurtje van tevoren op de fiets richting Moskee. Tijd genoeg. Halverwege kom ik in tegenovergestelde richting een collega tegen (ook op de fiets); ik zwaai naar hem, hij knikt terug. Jammer, hij kan er zeker niet bij zijn!

Ruim op tijd kom ik als eerste bij de Moskee aan, de poort is open, er ligt een tuinslag, er is aangeveegd. Goh, we worden netjes ontvangen. Man in “Moskeekleding” vraagt wat ik kom doen. Wij hebben hier zo meteen een rondleiding, ik wacht nog op een paar collega´s. Man weet nergens van. Onbegrijpelijk zegt hij want Ibrahim (die de rondleidingen doet) vergeet nooit iets. Hij zal bellen en ik ga lekker in het zonnetje zitten wachten. Nog geen collega te zien. Komt nog een man, eveneens in aangepaste kleding met hoofddeksel. Van welke club bent u dan? Nou van die en die; oh, da´s toevallig ik ken daar mijnheer die en die. Oh leuk, die komt zo meteen ook mee. Maar ze zijn wel laat allemaal, denk ik. Een jongeman komt voor het gebed en wordt gesommeerd niet te lang te bidden want er komt een rondleiding met dames (zonder hoofddoek en met blote knieën). Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien is hij dat niet gewend, een hoofddoekje zou wel op prijs gesteld worden. Inmiddels is Ibrahim opgetrommeld en zich nog half en half in `werkkostuum` hijsend zegt hij dat hij eigenlijk nooit iets vergeet en er alleen op 2 ochtenden rondleidingen worden gedaan. Maar hij is niet de moeilijkste, hij past zich wel aan en wacht met mij in het zonnetje op de anderen. Die zijn inmiddels allemaal al meer dan 10 minuten te laat (denk ik)!

Is er misschien nog een ingang? Er werd mij verteld dat er aan de achterkant geparkeerd kon worden maar omdat ik op de fiets ben zit ik misschien aan de verkeerde kant!? Mevrouw, zegt de Moskeekleding man, wij hebben hier maar een ingang maar ik denk dat u bij de verkeerde moskee zit. Euh, hoe bedoelt u, verkeerde moskee? Er is een klein jaartje geleden een nieuwe Turkse moskee geopend en daar is een behoorlijk parkeerterrein bij maar die moskee staat heel ergens anders in de stad.

Doing, doing, die komt aan zeg! Wat een sukkel ben ik, daarom is er verder nog niemand komen opdagen. Ik zit helemaal fout. Duizend excuses (vloeken mag hier echt niet) richting Ibrahim en de anderen. Sorry voor het ongemak, als we weer een uitje hebben komen we beslist hierheen. Vlug, vlug mijn fiets pakken. Neem een kaartje van ons mee….! Nee, dat hoeft niet ik weet waar het is nu. Tot ziens en nogmaals sorry. Lachen, ja, ja…

Als een speer rijd ik naar de nieuwe Turkse Moskee, onderweg gaat mijn mobiele. Dat zullen de collega´s zijn maar ik ben al te laat. Een Turkse mijnheer zit buiten te wachten en ziet meteen waarvoor ik kom, ik hoef niets te zeggen. Snel de schoenen uit en hij laat me aansluiten bij de groep. Schaamte en hilariteit tegelijk. Het grootste gedeelte van de rondleiding maak ik nog mee, gelukkig, want het is bijzonder interessant. En mooi, erg mooi en indrukwekkend. Na een uur gaan we richting Wok restaurant en ik denk niet mokken, maar lekker wokken!