En de klok die ging van …bimbam…..

 

Na vele jaren achtereen in Frankrijk, kozen we zit jaar voor een campingvakantie in Italië.
Behalve de grootte van de staanplaats en de prijs daarvoor zou er, dachten wij, niet zo heel veel verschil inzitten. Onze doelstelling, fietsen in de bergen, beetje luieren, boekie lezen, lekker eten en drinken, rust, rust zouden we daar ook wel vinden. Gewoon eens een andere omgeving; verandering van spijs doet eten. Voorwaarde was een kleine camping en die vonden we redelijk eenvoudig. Gezellig familiebedrijfje, grote luxe in het sanitairgebouw, tot aan een whirlpool, sauna etc. etc. toe. Bij de ontvangst kregen we ook nog een “kortingsbonnenboekje” voor veel activiteiten in de directe omgeving en zelfs een vrijkaartje gratis reizen met de trein in het hele gebied. Dat de trein vrij kort langs onze camping kwam was geen probleem, het was een stille trein een keer per uur en we zouden er regelmatig gebruik van maken.
Na een voorspoedige reis waren we vrij snel geïnstalleerd en daar dronken we alvast een borrel op. Vreemd eigenlijk, zit je in Zuid Tirol, maar dat ligt in Noord Italië. De oorsprong hiervan voert terug tot na de Eerste Wereldoorlog. Teruggaan in de geschiedenis leert dat het gebied in de 8e eeuw tot Beieren behoorde. In de 14e eeuw tot de Habsburgers, Oostenrijk dus. En na de Eerste Wereldoorlog (1919) werd het bij Italië ingedeeld. Omdat het grotendeels Oostenrijks bleef “handelen” werd het tijdens het bewind van de Italiaanse Mussolini tot het “ Italiaans” gedwongen. Zo werden bv. plaats- en straatnamen en zelfs grafzerken “ver-italiaanst”. Tot op de dag van vandaag is het Duitse echter in de meerderheid; 66% spreekt het, tegen 25% Italiaans. En een klein gedeelte spreekt Ladinish (4%). De bewoners voelen zich ook nog steeds Oostenrijker. De Leder Hose en het Dirndl jurkje doen het nog steeds goed.

Tijdens onze fietstochten in de komende weken zouden we ons nog regelmatig verbazen over deze kleine “taalstrijd”.die je overal langs de weg tegenkomt. Südtirol is gelijk aan Alto Adige. De Retchensee is hetzelfde als Lago di Resia, Őffnungszeiten en Orario d’apertura verschilt niet van elkaar, een plaatsje heet Wolkenstein of te wel Selva en de Stilfser Joch is gewoon De Stelvio.
We hebben ons erover verbaasd en er grapjes over gemaakt maar het gaat gewoon goed samen.
In een ding was er geen Oostenrijks – Italiaans onderscheid. Alleen maar een groot verschil met een Nederlands katholiek gebruik.       Het luiden van de klokken.
’s Morgens om zes uur werd allereerst vier maal een klok geluid en vervolgens een andere klok die met een iets zwaarder geluid zes sloeg. Om 06.15 uur kwam er een bimbam, om 06.30 uur twee bimbams en om 06.45 uur drie.
En dan om 07.00 uur eerst weer vier maal de ene, vervolgens zeven maal de zwaardere en dan tweeëntwintig keer een derde klok die iedereen wakker luidde.
Van 07.00 tot 08.00 uur alleen elk kwartier , een, twee of drie keer bimbam en opnieuw vier en acht maal op het hele uur. Tot 09.00 uur werd dit herhaald maar om negen uur opnieuw uitvoerig (22x) klokkengelui. Zo ook om 12.00 uur en ’s avonds om 07.00 uur. Dit zo dag in dag uit met nog een paar extra series op dagen dat er naar ons idee een begrafenis en/of bruiloft was en uiteraard in het weekend nog enkele extra sessies. De koster heeft het er maar druk mee.

Tsja en BIMBAM laat zich nou eenmaal niet in Oostenrijks of Italiaans of Ladinish of zelfs Nederlands vertalen. Iedereen verstaat het. Mooi land dat Südtirol…..uh…..Alto Adigo. BimBam.