Gij zult genieten…

Een weekje wintersport staat voor de deur. Hier in Nederland lijkt het af en toe voorjaar maar in de Alpen (die Elps) is daar niets van te zien. Wij vertrekken lekker op tijd, dan komen we half in de middag aan (denken we). Kunnen we misschien in het dorp alvast een après-skietje meepikken (denken we). Tot 200 kilometer voor de eindbestemming gaat alles als een speer. Schone wegen, niet druk, veel sneeuw langs de wegen, allemaal prima om in de stemming te komen. Dan krijgen we Stau….. en geen kleintje ook. Tis voor de tunnel. Alles staat muurvast maar Gij zult genieten… Helikopters vliegen boven ons (leuk om te zien), de file achter ons wordt langer dan de file voor ons en da’s ook weer genieten.. We draaien heerlijke muziek, hebben proviand genoeg, lezen en luieren wat. En na bijna 2 uur stilstaan gaan we “blok” rijden. Genieten toch? Zodra we uit de tunnel komen rechtsaf, dan nog 5 kilometer en hoppa dan zal daar ons hotel zijn. Mooie kamers, alvast een lekker pilsje aan de bar, lekker eten, onze skipas is al geregeld. Nee, dat komt helemaal goed.          Gewoon genieten.

Maar er is zoveel sneeuw gevallen dat `onze’ afslag is afgesloten. Lawinegevaar! We zien de afslag amper liggen. We nemen de volgende maar ook daar loopt het vast. Alles gesperrt! We sluiten aan in een rij met lotgenoten waarvoor in een sporthal 2 mensen bezig zijn een vervangend onderkomen te vinden. We mazzelen, 5 kilometer verderop is een klein appartement vrij. De klanten daarvoor zitten door de grote hoeveelheid sneeuw vast in ´ons´ dorp. OK, zij in ons hotel, wij in hun kamers, een prima restaurantje in de buurt, goed bed en heerlijk ontbijt de volgende ochtend. Wij genieten..

Dan komt iets na 10.00 uur het bericht dat de weg naar het dorp om 11.00 uur weer wordt vrijgegeven. Wij nestelen ons meteen vooraan in de file en dat betekent dat we om 11.30 uur al in ons hotel aankomen. Om 12.30 uur zitten we in de lift naar boven de sneeuwberg op waar we na een eerste afdaling in de skihut onze lunch bestellen. En da´s Genieten met een hoofdletter.

De hele verdere week gaan we er volop tegenaan.  Op tijd opstaan en genieten van een lekker ontbijtbuffet. Met de eerste groepen in de liften mee naar boven, en kilometers maken. Tsjakka… Zo rond elven een warme chocolade met rum of alvast een glühwijntje. Aansluitend weer een paar uurtjes racen en een heerlijke lunch nuttigen. Vervolgens nog een uurtje of twee de conditie aftasten en de benen uitdagen en dan kunnen we met een gerust hart de après-ski induiken. Genieten, genieten, genieten. Praktisch overal zit wel een live-bandje, de drank vloeit rijkelijk, de stemming zit erin en pas in de schemering dalen we het laatste stukje af naar het hotel.   Daar wacht nog een afzakkertje, wat geouwehoer, een warm bad of douche en een  heerlijk 4 gangendiner. Even nog de foto’s terugkijken, een kwartiertje Wordfeuten of WhatsAppen en dan lonkt het bed.

Na zo’n week wil je eigenlijk nog een paar daagjes doorgaan maar je weet dat je dat niet volhoudt. Dus gaan (moeten) we naar huis; ook niets mis mee.

We hebben ons aan het elfde gebod gehouden Gij zult genieten… En hoe!

Vriendin in Italië…… door email en skype

Zo’n jaar 8 nu heb ik een vriendin in Italië. Als je 2 tot 3 keer per maand met elkaar skyped mag je dat toch wel vriendin noemen.

Tijdens een vakantieweek in Toscane bezochten wij Florence. Met de plattegrond van deze stad in de hand hielden wij twee vriendelijk uitziende dames staande om (in het Engels) te vragen waar we nu precies zaten. (toch goed te weten als je later op de dag je auto wilt terugvinden).

Dit gesprekje resulteerde in een spontaan aangeboden stadswandeling met uitleg door een mooi gedeelte van Florence. Een van de dames was een geboren en getogen Fiorentini en bleek bijzonder goed op de hoogte van de culturele ins en outs van deze stad. Zij was in die tijd al met een aantal gelijkgestemde cultuurfreaks een Accademia Salute(waarover later meer) aan het opzetten. Een professionele gids had ons niet vollediger en bekwamer kunnen informeren over deze mooie stad. Omdat wij de Italiaanse taal niet machtig zijn en zij niet de Engelse, ging de conversatie in het Frans. En omdat dat voor geen van ons zijn moers taal is, bleek dit toen en nu nog steeds de beste manier. Tevens voor ons een prima manier de Franse taal weer eens op te halen en te onderhouden. Die geweldige en informatieve dag in 2004 eindigde met het maken van enkele foto’s van elkaar, het uitwisselen van adressen en de belofte elkaar te schrijven. We beklonken onze ontmoeting met een heerlijk Italiaans ijsje (waarvan zij wist waar je dat het beste kon kopen).

Het vervolg, een kaartje sturen vanuit Nederland met een bedankje. Als tegenbericht weer een kaartje met vele groeten uit het mooie Florence. Weer iets later het opsturen van de foto’s met een brief erbij en vervolgens wachten tot er een brief terugkwam. Heerlijk moment als er weer een envelop met Italiaanse postzegel op de mat viel. Na enkele jaren van toch regelmatig over en weer geschrijf waarin werd uitgelegd wie we nou eigenlijk waren, wat we zoal deden, waar we op vakantie gingen met bijbehorende verhalen daarover, het bespreken van de politiek en natuurlijk het weer van ons beider landen, was inmiddels e-mailverkeer uitgevonden. Dus verdween de briefwisseling want via email gaat contact toch veel frequenter en ook directer. Vooral dit laatste maakt de band sterker. Over en weer werd er geschreven over een bezoekje aan elkaar en intussen was ook de Skypeverbinding daar. Dat maakte de communicatie (met beeld) nog intenser en weldra was de afspraak gemaakt en een bezoekje gepland. In 2008 ben ik samen met een vriendin naar Pisa gevlogen en met de trein door naar Florence (Firenze).

Bij het station drukten wij een taxichauffeur een briefje met adres in de hand en deze bracht ons dwars door het drukke centrum tot aan de voordeur.

Een grote antieke Romeinse voordeur van een kolossaal echt Italiaans appartementengebouw zoals je dat alleen in dat soort landen ziet. We drukten (enigszins zenuwachtig) op de goede bel, de deur werd elektronisch ontgrendeld en we stapten een zgn. binnen/buiten hal in met een enorm groot en statig marmeren trappenhuis. De deur viel automatisch achter ons dicht en we hoorden van heel hoog boven de stem die we inmiddels via de Skype al zo goed  kenden: 

Buongiorno mes amies !bienvenue en Florence…Ciao, Ciao…,

(à continué)