Hoe komt dat nou?

In juni jl. was ik 3 weken in Zuid Amerika. Heel veel indrukken opgedaan en de verwachting was dat daar volop columns over geschreven konden en zouden worden. Dat nou, blijkt in de praktijk enorm tegen te vallen. De eerste week thuis was er natuurlijk nog het een en ander in te halen of recht te breien wat een prima excuus was om niets op papier te kunnen zetten. In de daarop volgende week begon het al een beetje te knagen,

…………..er moet een column komen!………………..

Uiteindelijk  er maar eens voor gaan zitten maar…. nada, nada… (om in Zuid Amerikaanse termen te blijven). Er verscheen niets op papier, althans niets wat voor enige publicatie in aanmerking kon komen. Een titel, drie tot vier regels en hup in de prullenbak  (lees: deleten). Eerst stukjes geprobeerd over onderdelen van de reis, vervolgens dan maar over het Europese Kampioenschap Voetballen. De laatste wedstrijd van Oranje hebben wij thuis nog mee mogen (moeten) maken. Stof genoeg zou je zo zeggen. Nou het meeste van het geleuter achteraf (want dat was het toch!?) heb ik gehoord en gezien. Met groeiende ergernis weliswaar maar toch te nieuwsgierig naar andermans mening om niet perse alles te willen volgen. Geen enkele mogelijkheid, voor mij althans, om daar nog iets zinnigs aan toe te voegen.

Toen de politiek op de schop genomen. Onderwerpen genoeg. Een poging ondernomen om  het door minister Leers toegezegde geld ter bevordering van terugkeer van Iraakse asielzoekers te beschimpen. De aanloop naar de Amerikaanse verkiezingen. De massale uitstap uit de politiek van zoveel Kamerleden. Of Wilders. Het lukte gewoon niet.

Nu is er natuurlijk het wielrennen, De Wedstrijd van het jaar. Gezellig ’s avonds de Avond Etappe. Maar alles en iedereen zit er zo bovenop dat al zou je half in de nacht een actuele column produceren, voordat je stukje überhaupt iemand heeft bereikt, is het ’s morgens al door de krant en Radio Sportzomer achterhaald. Twitter en Facebook doen de rest.

Tsja, ook op vakantie spreken de social media een stevig woordje mee. Als ik als laatste van ons groepje tijdens de Inca Trail helemaal stuk bovenop aankom, is er al een foto van de Machu Picchu naar de rest van de familie verstuurd zodat die dit sprookjesachtige beeld nog eerder hebben gezien dan ik. Niets mis mee natuurlijk, gebruik maken van de mogelijkheden die er zijn, maar het bevordert het columnverkeer niet echt.

Ik lees deze tekst nog eens na en ben natuurlijk niet tevreden. Maar ik plaats hem toch, een keer moet ik toch weer starten. Misschien  komt er nu weer wat inspiratie bovendrijven. We gaan het zien. En zo niet, dan hebben we natuurlijk altijd nog Twitter en Facebook.