Vincent van Gogh…

Al jaren ben ik een beetje gefascineerd door Vincent van Gogh. Waarom?? Tsja, moeilijk te zeggen. Misschien omdat ik zelf in de Vincent van Goghlaan woon?  Omdat ik er een paar fotoboeken van in de kast heb staan? Omdat ik tijdens een bezoek aan het Van Goghmuseum het boek  “De brieven van Vincent ….”   kocht omdat thuis eens lekker te lezen? (niet doorheen te komen overigens).Van collega’s mocht ik ooit een cadeautje uitzoeken. Dat werd de poster van Caféterras bij nacht ofwel Terrasse du café le soir, Place du forum in Arles. Een mooie lijst erom en hij hangt sindsdien thuis aan de muur te schitteren.

Als vrienden weten dat je een beetje geïnteresseerd bent in deze schilder zijn er natuurlijk presentjes genoeg waarmee jij blij gemaakt wordt. Een mooie fles met 2 van zijn schilderstukken erop, een kaarsensetje in de juiste Van Goghkleuren,  een geweldig magazine VINCENT. Je leest een aantal boeken over hem.  Een paar zonnebloemen in een vaas. Luisteren naar Starry, starry night.       Vakantie in Frankrijk in de Provence is natuurlijk ook smullen. We “doen” de Van Goghroute in St. Remy-de-Provence. Man oh man, wat is dat geweldig (als je er van houdt uiteraard).  Arles in het Franse land heeft zijn eigen van Goghwandelroute. Volg de gemarkeerde tegels,  lees de infoborden en kijk naar de objecten die hij schilderde. Grandioos, zeker als je bij Caféterras bij nacht staat.   Je leest een aantal boeken over zijn leven en werken. Verder kijk je natuurlijk naar films over hem en naar de TV-serie een huis voor Vincent. Uiteraard de 4 DVD ’s met hoofdrolspeler Berry Atsma besteld met bijbehorende ‘making of’, 25 prentkaarten, leesboekje. Heerlijk als zo’n pakketje binnenkomt.  We organiseren nog een Van Gogh-avondje voor familie die destijds de TV-serie niet kon volgen, en zelf weer lekker meekijken.  De jaarlijkse familiedag ging naar Nuenen. Te voet en per fiets een puzzelrit over het leven van Vincent daar oplossen is eveneens geweldig leuk en leerzaam. Af en toe via Wikipedia een beetje bijspijkeren. Mogelijkheden genoeg om in Van Gogh te blijven.

Al langer liep ik met de gedachte: ik wil een beeld van Vincent in de hal. Maar dat staat niet in elke winkel in de etalage.  Als ik ‘m dan eens zelf boetseer? Wel zo ongeveer het moeilijkste wat er is… Onverwachts vraagt een ex-collega: is boetseren niets voor jou? Uh? Dat heb ik  25 jaar geleden een paar seizoenen gedaan onder de bezielende leiding van kunstenaar Orhan Otay. Daarna nooit meer. Nee, dat kan ik niet. Maar wij helpen je hoor. Dus toch gedaan. Een half jaar lang elke twee weken zitten knutselen aan Vincent.  MOEILIJK!!! VRESELIJK. Er zijn geen foto’s van die man! De helft van de tijd ging ik naar huis met het idee hij lijkt nog voor geen meter, alleen als ik er een oor afhaal komt misschien iemand op het idee. Eerlijk is eerlijk, ik heb fantastische hulp gehad. Pas tegen het einde, toen een onverwachte bezoekster tijdens het boetseren zei: goh hij lijkt wel een beetje op van Gogh, werd het iets leuker. Uiteindelijk is hij afgemaakt (of ben ik gestopt?) en gebakken in de oven.  Toen hij daar uit kwam zei iemand: hé, da’s Vincent. En dat is natuurlijk wel  geinig.

Ik heb hem een hoed opgezet, dan is hij herkenbaarder;  hij heeft wel twee oren. En ja, in onze hal is hij is meteen “thuis” .  Hij hoort erbij. Ik plaats een foto op Facebook en vraag “wie is dit”? In no-time stromen de reacties en  likes binnen. Dat is het pas echt leuk!